Op woensdag 1 april 2020 zag ik de documentaire Olcay & huiselijk geweld. (een prachtige serie) In deze aflevering kwamen verborgen vrouwen aan het woord. De vrouwen die niet bij de hulpverlening durven of kunnen aankloppen uit schaamte, angst, loyaliteit aan de pleger of alles bij elkaar.

Onmiddellijk moest ik denken aan partners van porno en (cyber)seksverslaafden. Ook zij blijven lang achter de voordeur verborgen. Niet zozeer uit angst, maar omdat zij twijfelen aan zichzelf. Twijfelen of ze het recht hebben om zich te storen of ongelukkig te voelen over het cyberseksgedrag van hun levensgezel en het effect op de relatie en hun gezinsleven. Twijfel die hen de ogen doet sluiten voor de desastreuze gevolgen op de intimiteit binnen hun relatie en hen doet scharen in de rij van diegenen die in deze tijd van het coronavirus het ‘normaal’ vinden dat cyberseksconsumptie wereldwijd is toegenomen.

Het zijn de vrouwen die zich afvragen: Wie ben ik om er kritiek op uit te oefenen? Want die enkele keer dat ze zich wel laten horen worden ze vrijwel onmiddellijk monddood gemaakt met oneliners:
‘Iedereen doet het toch?
Ik moet wel iets, want jij wil nooit.
Je gunt me ook niks…
Okay… als het van jou niet mag, zal ik het wel niet meer doen…’

Dergelijke reacties zijn niet aanmoedigend om door te zetten. Geïntimideerd bergen dan ook veel vrouwen hun werkelijke gevoelens over cyberseks weer achter slot en grendel en gaan ze snel over tot de gebruikelijke gang van zaken: de ballen in de lucht houden, alles perfect laten lopen en de ‘niets aan de hand’ maskerade in stand houden.

Nu is mijn vraag: ‘Doe jij dat ook? Geef ook jij meer gehoor aan de woorden en verwachtingen van anderen dan aan je eigen onderbuikgevoelens? Blijf je ook loyaal naar anderen en hun ideeën ten koste van je eigen kernwaarden en plezier in het leven? Zo ja, wil je dan daarmee doorgaan? Of ben jij tot stilstand gekomen, evenals de wereld, en besef je dat je niet langer op deze manier met jezelf moet omgaan omdat je eigenlijk niet gelukkig bent?

Stiekem hoop ik dat laatste. Dat je deze isolatietijd aan het gebruiken bent als een pas op de plaats om te bedenken hoe je meer balans aan kunt brengen in je leven. In jezelf, in je relatie, in je gezin, maar dat je nog steeds in dubio staat. Als dat laatste het geval is, adviseer ik het volgende;

Blijf je twijfelen of je recht hebt om op te komen voor je eigen sluimerende gevoelens, gun je dan de luxe van de aanschaf van mijn boek ‘Hoe overleef ik de seksverslaving van mijn partner’.

Je zult er veel herkenning in vinden en de moed om het gebruik van cyberseksconsumptie binnen je relatie, maar ook daarbuiten, ter discussie te stellen. Op die manier ontsnap je aan de gelederen van de verborgen vrouwen en mannen die oogluikend maar ongemakkelijk gedogen dat cyberseksconsumptie in grote getalen gemeengoed is geworden. 

Liefs Hannie!